Humans of Freedom
ငယ္ငယ္က ကြၽန္ေတာ္ပုံစံက
ဘာနဲ႔တူလဲဆုိေတာ့ လမ္းေဘးကေပတိေပစုုတ္ကေလးတစ္ေယာက္နဲ႔တူတယ္။
ဆယ္ေက်ာ္သက္ဘဝမွာကြၽန္ေတာ္ ကြၽန္ေတာ့္ဘဝကိုကြၽန္ေတာ္ ပိုင္ခ်င္လာတယ္
ဆယ္ေက်ာ္သက္ဘဝမွာ ကြၽန္ေတာ္ႀကိဳက္တာ ကြၽန္ေတာ္ အရမ္းဝတ္ခ်င္
တယ္
ကြၽန္ေတာ္အမည္းအရမ္းႀကိဳက္တယ္ဒါေပမယ့္အိမ္ကနတ္ကုုိးကြယ္တယ္အမည္းဝတ္လို႔မရဘူးအမည္းဝတ္ရင္ ခိုက္တယ္ဆုိေတာ့ အဲ့ဒီမွာ အဝတ္အစားကို သူတုိ႔မႀကိဳက္တာကို ကြၽန္ေတာ္ဝတ္တာကေန စတာပဲ။
ထိန္းခ်ဳပ္ကန္႔သတ္တာေတြကုုိႀကိဳက္လားေမးရင္ဘယ္သက္႐ွိသတၱဝါကမွအဲ့လို ထိန္းခ်ဳပ္တာေတြမႀကိဳက္ဘူး ငွက္ကေလးတစ္ေကာင္ကိုေတာင္ ေလွာင္အိမ္ထဲထည့္ထားရင္မေပ်ာ္ဘူး သက္႐ွိသတၱ၀ါတုိင္းလြတ္လပ္မႈကို ခ်စ္တက္တာ ဒါကလုံးဝအမွန္တရားပဲ ကြၽန္ေတာ့္အေနနဲ႕လည္း စည္းမ်ဥ္းေတြ အထက္ေအာက္ ဖိစီးမႈေတြ လုံးဝမႀကိဳက္ဘူး ငယ္ငယ္ေလးကတည္းကကြၽန္ေတာ္တုိ႔က အဖိနွိပ္ခံထားရတာကုိးေက်ာင္း ဆရာဆရာမေတြရဲ႕အာဏာေအာက္မွာႀကီးျပင္းလာတယ္ မိသားစုဆိုုတဲ့ပါဝါေအာက္မွာလည္းထပ္ႀကီးလာတယ္
လူသားတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေမြးကတည္းကေန မိသားစု စစ္စတမ္ ေက်ာင္းတက္ကတည္းက လူသားမွာ လြတ္လပ္မႈဆိူတာ ေပ်ာက္ေနတယ္
ဆရာဆရာမေတြန႕ဲမိဘေတြသူတုိ႔ေစတနာေကာင္းတယ္ ခ်စ္တက္တယ္ မွန္တယ္ အဲ့ဒါကတစ္ပိုင္း ဒါေပမယ့္ တစ္ဖက္ကလည္းကြၽန္ေတာ္တုိ႔ရဲ႕ လြတ္လပ္ခြင့္ေတြကုုိေခါင္းအျဖတ္ထားဆုံးက ဆရာနဲ႔ မိဘေတြပဲ
လြတ္လပ္ခြင့္ဆုိတာကကြၽန္ေတာ္ျဖစ္ခ်င္တာကုုိ ကြၽန္ေတာ္စိတ္တုိင္းက် ေနထုိင္မႈက ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕အမွန္တရားပဲ ကြၽန္ေတာ္ အသက္ ၁၇ ၁၈ မွာတည္းကေပါ့။
အမွတ္ရဆုုံးအျဖစ္အပ်က္ကုုိေျပာပါဆုုိရင္ကြၽန္ေတာ့္ဘာသာေနမယ္ဆုိတာကိုဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္တဲ့အခ်ိန္က ကြၽန္ေတာ့္ဘဝအတြက္ အမွတ္ရဆုံးပဲ။ လြတ္လပ္ခြင့္မွာ ႏွစ္ပိုင္း႐ွိတယ္
physical freedom နဲ႔ mental freedom ေပါ့ ႐ုပ္ဆိုင္ရာကလြတ္လပ္စြာေျပာမယ္
ေတြးမယ္လုပ္မယ္ေပါ့လြတ္လပ္စြာေနမယ္ေပါ့ စိတ္ပိုင္းဆုိင္ရာလြတ္လပ္ခြင့္ကပိုၿပီး
ေလးနက္သြားၿပီသူကအယူအဆေတြရဲ႕လႊမ္းမုိးမႈေအာက္မ႐ွိဘူးေပါ့ လြတ္လပ္မႈက ႏွစ္ပိုင္းလုံးလြတ္လပ္ရင္ေတာ့ ပိုေကာင္းတာေပါ့နံပါတ္တစ္က ကိုုယ္ပိုုင္းဆုုိင္ရာလြတ္လပ္ခြင့္က ပိုအေရးႀကီးတာေပါ့တစ္စုံတစ္ေယာက္ရဲ႕ လႊမ္းမုိးမွဴၾကားက ေဖာက္ထြက္တာေတြ သူမ်ားကိုု ဒုကၡမေရာက္ေသးသေရြ႕သူမ်ားအေပၚမွာ မမွီခိုေသးသေရြ႕က လြတ္လပ္မႈပဲ မွီခိုမႈကင္းမဲ့စြာဘဝကိုေနထုိင္ျခင္းေပါ့ မိသားစုကေန စခြဲတဲ့အခ်ိန္ကကြၽန္ေတာ္အရမ္းလြတ္လပ္တယ္ေမြးကတည္းက မိဘေတြနဲ႔ေနလာခဲ့တာ ခ်စ္တာကတစ္ကန္႔သူတုုိ႔ရဲ႕စနစ္ေအာက္မွာ ကြၽန္ေတာ္ေနရတယ္ ဘယ္အခ်ိန္အိမ္ျပန္ မျပန္ရဘူးဘာညာကိုမႀကိဳက္ဘူးကြၽန္ေတာ့္ အသက္အရြယ္တစ္ခုမွာ ကြၽန္ေတာ္အိမ္ေပၚကေနဆင္းၿပီးေတာ့ ကုုိယ့္ေျခေထာက္ေပၚ
ကုုိယ္ရပ္တည္တဲ့အခ်ိန္မွာေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် ေပ်ာ္ဖုုိ႔ ေကာင္းတယ္ အသက္ ၂၃ ၊၂၄ ေလာက္မွာ လြတ္လပ္မွဳနဲ႔စၿပီးမ်က္ႏွာခ်င္္းဆုုိင္ခဲ့တယ္ မိသားစုနဲ႔ ခြဲခြာရတဲအခ်ိန္က စားဝတ္ေနေရးအလုပ္အကိုင္ဘာညာခက္ခဲတာေပါ့ ကိုယ့္အခက္အခဲေတြကိူ ကိုယ့္ဘာကိုယ္ ေျဖ႐ွင္းရတယ္ တစ္ဖက္မွာလည္းလြတ္လပ္ခြင့္႐ွိတာေပါ့ လူဆုိတာက ဝမ္းနည္းလိုက္ဝမ္းသာလိုက္ ပဲျဖတ္သန္းေနတာဆုုိေတာ့ဝမ္းအနည္းဆုံးမ႐ွိသလို ဝမ္းအသာဆုံးလည္းမ႐ွိဘူးအနာဂတ္မွာလည္း႐ုပ္ပိုင္းစိတ္ပိုင္းလြတ္လပ္စြာ ဘဝကိုစိတ္ကူးပုံေဖာ္ၿပီးလက္ေတြ႕ဆန္ဆန္ေနရတဲ့ ဘဝကိုပိုေမွ်ာ္မွန္းထားပါတယ္။